સ્ટેચ્યૂ રમવાની મજા

વરસો પછે પોતાના ગામની શેરીમાં પગ મુકતાં લેખકને પોતાના સમયની શેરીનું વાતાવરણ જોવા મળતું નથી. એ સમયમાં છોકરાં ડંકી પાસે પાણી ચૂંથતાં એટલે કે છબછબિયાં કરતાં. એકાદ-બે રખડતી બકરીઓ, પોદળા કરતી ગાય, જૂની ગટરનાં કાટ ખાઈ ગયેલાં ષાંકણા6, અગાશી અને ધાબા ઉપર શિયાળાનો તડકો ખાતા બીમર વૃદ્ધો, ઉડતી સમડી જેવાં દ્રષ્યો લેખકને જોવા મળ્યાં નહિ. આ શેરીમાં કોઈ એમને ઓળખતું નથી. પોતાની ઓળખ આપે તોપણ કોઈ ઓળખવા તૈયાર નથી. શેરીનું આ દ્ર્શ્ય જોઈને તેઓ વિહવળ થઈ જાય છે. આથી લેખકને લાગે છે કે, ‘મારી શેરીમાં ભૂતકાળનાં જળ થી જી ગયાં છે.’